احتمالا شما هم عادت ندارید واژه ی آینده را به صورت جمع « آینده ها » بکار ببرید! وقتی آینده را محتوم، یکتا و منفرد تلقی کنیم، آینده برای ما تنها یک نمود و تصویر خواهدداشت، یا آینده ی روشن یا به هر حال تاریک ... اما به واقع پرداختن به آینده چطور ممکن است؟ آینده هنوز اتفاق نیفتاده است تا بتوانیم با مقیاس و ابزار آن را بسنجیم، اندازه گیری کنیم و ... پس چطور می توان آینده و پدیده های مربوط به آینده را مورد مطالعه قرار داد؟ از سوی دیگر با وجود عدم قطعیت و ابهام موجود در آینده، خودبه خود پژوهش پیرامون آینده و آینده اندیشی امری نشدنی به نظر می رسد؟
